Podstawowe parametry życiowe – dlaczego są takie ważne?
Wartości parametrów życiowych są najprostszą, najtańszą i prawdopodobnie najważniejszą informacją zbieraną o pacjencie w szpitalu. Stanowią również główny element systemu wczesnego ostrzegania oraz innych systemów służących do wykrywania pogorszenia stanu klinicznego chorych spowodowanego m. in. sepsą [1]. Informują one i pomagają klinicystom w określeniu stanu pacjenta podczas przyjęcia do szpitala, oraz alarmują w przypadku pogorszenia się jego stanu zdrowia [2].
Parametry uważane za najistotniejsze w monitorowaniu pacjentów hospitalizowanych to między innymi częstość oddychania, saturacja tlenem, puls, ciśnienie krwi i temperatura ciała [2]. W jednym z badań obejmującym milion wyników parametrów życiowych, u pacjentów z jedną nieprawidłową wartością śmiertelność wewnątrzszpitalna wynosiła 0,9%, podczas gdy śmiertelność pacjentów z trzema nieprawidłowymi wartościami wynosiła 24% [3].
Niedoskonałość ręcznej kontroli pacjentów w praktyce klinicznej
Chociaż około 40% krytycznych objawów życiowych występuje wcześnie, w ciągu 48 godzin od przyjęcia, kolejne 40% pojawia się znacznie później, ponad pięć dni po przyjęciu [4].
Z tego powodu konieczne jest stałe monitorowanie chorego. Nie ma jednak zgodności co do tego, jak często należy prowadzić obserwacje parametrów życiowych. Poza oddziałami intensywnej terapii, praktyka kliniczna opiera się obecnie na okresowej, ręcznej obserwacji parametrów życiowych, która w większości oddziałów szpitalnych ma miejsce co najmniej co 4-6 godzin [5].
W badaniu analizującym elektroniczne gromadzenie ręcznie rejestrowanych przez pielęgniarki danych dotyczących m. in. tętna, saturacji tlenem czy temperatury wykazano, że 10% zapisów miało jedną lub więcej brakujących wartości, a temperatura ciała, jako jedna z najczęściej pomijanych zmiennych, była brakująca w 66% z nich [6].
Pogorszenie stanu zdrowia może nastąpić między zapisami parametrów życiowych pacjentów mierzonych w określonych odstępach czasu. Sugeruje się, że przerwa w obserwacji pacjentów jest jedną z podstawowych wad systemów punktowych wczesnego ostrzegania (np. EWS) [7]. W przypadku pacjentów ze wstrząsem septycznym śmiertelność wzrasta o 8% na każdą godzinę opóźnienia w podaniu antybiotyku [8].
Monitorowanie podstawowych parametrów życiowych pacjentów w trybie ciągłym
Wczesne rozpoznanie pogorszenia stanu pacjenta w szpitalu ma kluczowe znaczenie dla zmniejszenia zachorowalności, zapobiegania długotrwałej niepełnosprawności oraz poprawy wyników leczenia. Może to umożliwić monitorowanie parametrów życiowych pacjentów w trybie ciągłym [9].
Jeszcze do niedawna ciągłe monitorowanie parametrów życiowych było ograniczone do oddziałów intensywnej terapii (OIT), ponieważ wymagało wysokiego stosunku liczby personelu do liczby pacjentów oraz uciążliwego sprzętu, który przywiązywał pacjenta do łóżka, hamując jego mobilność i powrót do zdrowia [10].
Wraz z rozwojem technologii zdalnego i ciągłego monitorowania pacjentów wspomaganej przez bezprzewodową transmisję danych pojawiła się możliwość przeniesienia zalet ciągłego monitorowania parametrów życiowych chorych w warunkach oddziału intensywnej terapii na oddziały ogólne [7].
W jednym z badań dotyczących monitorowania temperatury ciała wykazano, że u 16% pacjentów odnotowano “szczyty” gorączki, które zostały zidentyfikowane w wyniku ciągłego monitorowania, a które nie zostałyby wykryte za pomocą przerywanych pomiarów tympanalnych przez personel medyczny [11]. Oprócz wczesnego wykrywania pogorszenia stanu zdrowia pacjenta i poprawy wyników leczenia, korzyści wtórne mogą obejmować oszczędność kosztów dzięki zmniejszeniu liczby pacjentów wymagających intensywnej opieki i skrócenia pobytu w szpitalu [9].
Monitorowanie temperatury ciała pacjentów hospitalizowanych – kiedy jest najważniejsze?
Jednym z podstawowych i najważniejszych parametrów życiowych jest temperatura ciała pacjenta.
Jej monitorowanie jest wskazane m. in. podczas większości znieczuleń ogólnych, zarówno w celu ułatwienia wykrywania hipertermii złośliwej, jak również ilościowego określenia hipertermii i hipotermii. Częściej niż hipertermia złośliwa występuje hipertermia śródoperacyjna o innej etiologii, do której można zaliczyć: przegrzanie, gorączkę zakaźną, krew w czwartej komorze mózgowej i nieodpowiednie transfuzje krwi [12].
Ponieważ hipertermia ma tak wiele poważnych etiologii, każda okołooperacyjna hipertermia wymaga uwagi diagnostycznej. Najczęstszym okołooperacyjnym zaburzeniem termicznym jest nieumyślna hipotermia. Prospektywne, randomizowane badania wykazały, że nawet łagodna hipotermia powoduje wiele niekorzystnych skutków ubocznych w różnych populacjach pacjentów [12].
Do powikłań hipotermii należą: pogorszenie stanu mięśnia sercowego w następstwie aktywacji układu współczulnego, zakażenie rany operacyjnej, koagulopatia, zwiększona liczba przetoczeń allogenicznych, ujemny bilans azotowy, opóźnione gojenie się ran, opóźniona rekonwalescencja po znieczuleniu, przedłużona hospitalizacja, dreszcze i dyskomfort chorego [12].
Temperatura ciała powinna być monitorowana u większości chorych poddawanych znieczuleniu ogólnemu trwającym dłużej niż 30 minut oraz u wszystkich chorych, których zabieg trwa dłużej niż godzinę. Pomiar temperatury ciała (i utrzymanie normotermii) jest obecnie w zasadzie standardem postępowania podczas przedłużającego się znieczulenia ogólnego, zwłaszcza w przypadku dużych operacji, gdzie ryzyko hipotermii jest znaczne [12].
System WARMIE jako rozwiązanie odpowiadające na potrzebę monitorowania temperatury ciała pacjentów w trybie ciągłym
Mając na uwadze potrzebę, jaką jest monitorowanie podstawowych parametrów życiowych pacjentów, Spółka Warmie stworzyła certyfikowany system, który w prosty sposób umożliwia stały zdalny monitoring temperatury ciała pacjentów.
Misją spółki jest wyznaczanie nowych standardów, by usprawnić opiekę nad pacjentami, a wizja realizowana jest poprzez tworzenie inteligentnych rozwiązań medycznych, wspierających pracowników ochrony zdrowia. Urządzenie ma szansę nie tylko poprawić jakość opieki medycznej nad pacjentami, ale również zmniejszyć ilość bezpośrednich kontaktów personelu z chorymi i ułatwić ich kontrolę podczas domowej kwarantanny.
System przeznaczony jest do wykorzystania profesjonalnego w placówkach medycznych oraz do domowego użytku. System WARMIE może być również integrowany z innymi urządzeniami do monitorowania pacjentów aby współtworzyć rozwiązania do kompleksowej opieki medycznej w warunkach szpitalnych oraz systemach RPM (ang. remote patient monitoring) w warunkach domowych.
Bibliografia
- DeVita, Michael A., i in., Textbook of Rapid Response Systems: Concept and Implementation. 2. wyd., Springer International Publishing, 2017. www.springer.com, doi:10.1007/978-3-319-39391-9.
- Joshi, Meera, i in. „Wearable Sensors to Improve Detection of Patient Deterioration”. Expert Review of Medical Devices, t. 16, nr 2, luty 2019, s. 145–54. PubMed, doi:10.1080/17434440.2019.1563480.
- Bleyer, Anthony J., i in. „Longitudinal Analysis of One Million Vital Signs in Patients in an Academic Medical Center”. Resuscitation, t. 82, nr 11, listopad 2011, s. 1387–92. PubMed, doi:10.1016/j.resuscitation.2011.06.033.
- Roguin, A. „Scipione Riva-Rocci and the Men behind the Mercury Sphygmomanometer”. International Journal of Clinical Practice, t. 60, nr 1, styczeń 2006, s. 73–79. PubMed, doi:10.1111/j.1742-1241.2005.00548.x.
- “Identifying the Hospitalised Patient in Crisis”—A Consensus Conference on the Afferent Limb of Rapid Response Systems”. Resuscitation, t. 81, nr 4, kwiecień 2010, s. 375–82. www.sciencedirect.com, doi:10.1016/j.resuscitation.2009.12.008.
- Pedersen, Niels Egholm, i in. „A Critical Assessment of Early Warning Score Records in 168,000 Patients”. Journal of Clinical Monitoring and Computing, t. 32, nr 1, luty 2018, s. 109–16. Springer Link, doi:10.1007/s10877-017-0003-5.
- Tarassenko, L., i in. „Integrated Monitoring and Analysis for Early Warning of Patient Deterioration”. British Journal of Anaesthesia, t. 97, nr 1, lipiec 2006, s. 64–68. PubMed, doi:10.1093/bja/ael113.
- Kumar, Anand, i in. „Duration of Hypotension before Initiation of Effective Antimicrobial Therapy Is the Critical Determinant of Survival in Human Septic Shock”. Critical Care Medicine, t. 34, nr 6, czerwiec 2006, s. 1589–96. PubMed, doi:10.1097/01.CCM.0000217961.75225.E9.
- Downey, C. L., i in. „The Impact of Continuous versus Intermittent Vital Signs Monitoring in Hospitals: A Systematic Review and Narrative Synthesis”. International Journal of Nursing Studies, t. 84, sierpień 2018, s. 19–27. PubMed, doi:10.1016/j.ijnurstu.2018.04.013.
- Bonnici, Timothy, i in. „The Digital Patient”. Clinical Medicine (London, England), t. 13, nr 3, czerwiec 2013, s. 252–57. PubMed, doi:10.7861/clinmedicine.13-3-252
- Varela, M., i in. „‘Catching the Spike and Tracking the Flow’: Holter-Temperature Monitoring in Patients Admitted in a General Internal Medicine Ward”. International Journal of Clinical Practice, t. 65, nr 12, 2011, s. 1283–88. Wiley Online Library, doi:10.1111/j.1742-1241.2011.02794.x.
- Sessler, Daniel I. „Temperature Monitoring and Perioperative Thermoregulation”. Anesthesiology, t. 109, nr 2, sierpień 2008, s. 318–38. PubMed, doi:10.1097/ALN.0b013e31817f6d76.
Materiały i treść do powyższego artykułu zostały dostarczone przez Warmie.
Autor: Aleksandra Misiaszek – biotechnolog medyczny, Account Executive w Warmie Sp. z o. o.
